's Avonds vertrok een patrouille onder de leiding van Sgt. Kathagen met Billen, Decypere en ikzelf. Na onze persoonlijke papieren te hebben afgegeven, vertrokken we – gewapend met twee stenguns, twee geweren en elk met twee handgranaten. Voorzichtig volgden we onze sectie commandant Hendrik Kathagen om de mijnen te vermijden. Niemand sprak een woord. Ik voelde mij niet op mijn gemak, in feite was ik in gedachten thuis. Het was een zaterdagavond en waarschijnlijk dachten veel mensen niet meer aan de oorlog, omdat zij al enkele maanden bevrijd waren. Na ongeveer een honderdtal meter tekende zich een huis in de duisternis af. De sectiecommandant besluit samen met Decypere een verkenning in het huis en de omgeving te maken. Samen met Albert Billen moest ik achterblijven langs de weg die naar dit huis leidt.

Aan de linkerkant bevindt zich een moestuin, rechts de dijk. De twee mannen zijn al enkele minuten weg en moeten volgens mij de achterkant van het huis bereikt hebben. Het is op dat moment dat men ons onder vuur neemt. Billen, die net voor mij zit, valt en schreeuwt : "Rik, ik ben gewond". Alles gaat erg snel.

Onze twee mannen komen van achter het huis gelopen en schieten hun laders leeg. Ikzelf kan niets doen gezien twee kameraden zich tussen mij en de vijand bevinden. Ik zie Billen zich met grote moeite naar achteren slepen. Ik blijf op mijn positie tot mijn twee vrienden terug zijn en we al schietend ons kunnen terugtrekken. We vinden Albert Billen terug net vóór onze stellingen.

Twee verplegers zijn al bij hem, maar hij heeft kogels in de onderbuik. De volgende morgen wordt hij naar het hospitaal overgebracht, maar het is allemaal tevergeefs. Albert Billen sterft op 22 april 1945, hij was nog maar net 23 jaar geworden. Een kerel uit Limburg.