1Sgt Van Remoortele Raymond
2de Compagnie - 5e Aanvalspeloton
Stamnummer : 0952

OLt. Raymond Van Remoortele was één van de eersten die sneuvelde kort na de landing van de Belgische Strijdkrachten in Normandië. 
In Groot-Brittannië,  waar hij zijn militaire opleiding genoten had,  was hij voor allen die zoals hem in ballingschap leefden,  een ware vriend.  Toen hij als kandidaat-luitenant terugkeerde van de O.C.T.U. (Officers Cadet Training Unit) had hij niets van zijn eenvoud verloren.

Barmouth (Wales) – juni 1944.

Raymond Van Remoortele,  rechts naast hem Jacques Loudeche,  op de bovenste rij :  vierde van links,  Guy Weber, schrijver van dit artikel.

Vrees kende hij niet.  Ik herinner mij nog zeer levendig hoe wij samen een lokaal deelden in een school te Lowestoft die opgeëist was door de legerautoriteiten.
’s Nachts kregen wij regelmatig het bezoek van “Jerry”.  Toen de sirenes loeiden sprongen velen van ons uit hun bed en gingen beschutting zoeken in een “shelter” achteraan de school.  Ik was één van hen die haastig zijn kapotjas aantrok,  nog half slapend naar buiten rende en samen met anderen een bepaalde tijd doorbracht in de vochtige betonnen schuilplaats.  Toen ik dan ’s morgens bij het ontwaken Raymond de bemerking maakte dat het weer erg geweest was gedurende de nacht,  antwoordde hij mij dat hij niets gehoord had en voegde er aan toe dat ik toch moest bekennen dat het tot niets gediend had,  dat ik opgestaan was.  “Gij had even goed in bed kunnen blijven liggen” zei hij.  “Het is er warmer en beter,  het resultaat zou hetzelfde geweest zijn.
Als ge moet sterven,  zal het niet helpen om in een shelter te kruipen”.  De volgende nacht,  toen de sirene weer loeide schoot ik vanzelfsprekend weer wakker.  Ik dacht aan de woorden van Raymond,  maar toen ik een paar minuten later vliegtuigen boven de stad hoorde en de afweerkanonnen er duchtig op los schoten,  kreeg ik het te warm en ik moest er uit.

Ondanks zijn onverschrokkenheid is hij gesneuveld op amper 23-jarige leeftijd.

Bij de overtocht van Tilbury naar Normandië,  aan boord van de Henri Austin,  straalden zijn ogen van geluk bij de gedachte dat hij weldra zou kunnen meehelpen aan de bevrijding van zijn land.  Van bij zijn aankomst in Normandië leverde hij het bewijs niet alleen een dapper strijder te zijn,  maar tevens een knap leider die om zijn prachtig karakter door iedereen gewaardeerd werd.

Sallenelles

Als aspirant-officier vertrok hij in de nacht van 14 op 15 augustus op patrouille in de vijandelijke linies richting “Ferme du Buisson”.  Tijdens deze verkenningstocht werd zijn officier,  Olt. Georges Van der Veen ernstig gewond aan het hoofd.  Zonder aarzelen redde Raymond Van Remoortele hem van de dood en bracht hem op de schouders terug naar de bevriende linies.  Kolonel Piron wist deze daad naar waarde te schatten en benoemde hem tot 1e Sergeant,  droeg hem het bevel over van een peloton en stelde hem voor om adjudant te worden.

Zijn vreugde om deze bevordering was onbeschrijflijk.  Eén van zijn vurigste wensen : het bevel krijgen over een peloton was plots in vervulling gegaan.  Hij was er zich van bewust wat een grote verantwoordelijkheid deze bevordering meebracht doch hij schrok hiervoor niet terug en zette zich onmiddellijk aan het werk.

De vijand kon niet langer weerstand bieden aan de geallieerde strijdkrachten.  De vijand betrok sterke stellingen tussen Franceville en Merville doch alles wees erop dat de Duitsers spoedig de aftocht zouden blazen.  Het kwam er voor de Belgische strijdkrachten op aan inlichtingen over de vijandelijke posities en diens bedoelingen in te winnen.

Het 5e peloton,  waarover Raymond Van Remoortele het bevel voerde,  kreeg in de nacht van 16 op 17 augustus opdracht de Duitse posities van nabij te observeren en zodoende hun aftocht te bespoedigen.  Een gevechtspatrouille werd klaargestoomd en vertrok richting Duitse linies.  Iedereen was op zijn hoede voor de ontelbare,  soms onzichtbare “booby-traps” die met elkaar verbonden waren met fijne bedradingen.  Bij de minste aanraking,  barste de hel los.  Ook was het uitkijken voor een mixt van talrijke antipersoon en antitankmijnen verspreid her en der.  Wat moest gebeuren gebeurde,  de patrouille van Raymond Van Remoortele was in een mijnenveld terechtgekomen.  Raymond werd vrij ernstig aan het been gekwetst alsook verscheidene leden van zijn patrouille.  De pelotonscommandant weigerde zich te laten afvoeren;  hij gaf daarentegen het bevel zijn makkers die er het ergst aan toe waren te laten evacueren naar bevriende linies.  Met kalmte en heldhaftigheid bleef hij het bevel voeren.  Eén van zijn mannen slaagde er tenslotte in zijn chef – die niet kon bewegen – in het “no man’s land” te slepen.
Zodra zijn overste,  Luitenant Torreele,  eveneens afkomstig uit Oostende,  een overzicht had van de toestand,  stuurde hij een gewapende patrouille om Raymond Van Remoortele terug te halen.  Het Duitse spervuur belette elke beweging van de patrouille.  De officieren en manschappen zouden hun eigen leven wagen om “hun” pelotonschef terug in veiligheid te brengen.

Bij dageraad is Luitenant Mentior,  vergezeld van brancardiers en onder bescherming van het Rode Kruis hem gaan halen vlakbij de Duitse linies.  Ondertussen had Raymond Van Remoortele gepoogd om op eigen krachten terug te keren.  Tevergeefs… Onbeschut was hij het slachtoffer geworden van een mortierbom. 
Raymond sneuvelde op 16 augustus 1944.  Enkele uren later,  in aanwezigheid van Kolonel Piron en “zijn” manschappen,  werd Raymond,  die zij als hun eigen broer aanzagen,  plechtig begraven op het militair kerkhof van Ranville aan de oevers van de Orne.

Voor zijn ouders was het een enorm verlies.  Dit verlies was evenwel niet nutteloos vermits zijn daden,  zijn gezagvoering en de moedige inspanningen van zijn manschappen maakten dat de Duitsers hun stellingen verlaten hadden en dat de Belgische strijdkrachten vanaf dan de achtervolging konden inzetten.
Van Remoortele deed alles wat in zijn bereik lag om samen met zijn mannen zich meester te maken van de vijandelijke stellingen.  Zodoende heeft hij de vooruitgang van de Belgische troepen in de richting van Cabourg mogelijk gemaakt.  Het was de eerste stap voorwaarts van de Belgische strijdkrachten,  een stap die de bevrijding van “ons” België zou bespoedigen.

Gesneuveld op het veld van eer in Sallenelles kreeg hij een speciale vermelding op de dagorde van het leger en werd postuum tot onderluitenant benoemd.
Zondag 23 november 1947 werd het stoffelijk overschot van Raymond Van Remoortele, dat daags voordien te Oostende was aangekomen,  plechtig begraven.  De ganse Oostendse bevolking bracht hulde aan de jonge aanvoerder tijdens deze onvergetelijke uitvaart.

Dat hij moge rusten in vrede…

Sallenelles - Memorial Brigade Piron

Uittreksel :

“De Vergeten Mannen” en "Des Hommes Oubliés"
van/door Guy Weber

Didier Dufrane